|
سبز روح درباره وبلاگ  آخرین مطالب
آرشیو وبلاگ پیوندها آمار وبلاگ
 جمعه 90 بهمن 28 :: 7:50 صبح :: نویسنده : سارا صدر
بی شک ارزش بین المللی دانشگاه تهران، شهرت جهانی سردر اصلی آن را نیز به ارمغان آورده است. این بنای تاریخی، علاوه بر این که در سطح ملی سمبل تمام نمای علم، دانش، معرفت و نماد زندگی شیرین دانشجویی در زیر سقف مرکز نمادین علمی کشور (دانشگاه تهران) است، در خارج از ایران نیز معرف یک دانشگاه نامدار در سطح خاورمیانه است.
این سر در برای بسیاری از گردشگران تداعی کننده تهران و حتی ایران است. با یک بررسی گذرا می توان ادعا کرد که از میان معروف ترین و معتبرترین دانشگاه های دنیا، دانشگاه تهران تنها دانشگاهی است که از طریق یک بنای فرهنگی سمبلیک با مهندسی پیچیده، پیام های ویژه معنوی، علمی و فرهنگی را به مخاطبان خود القا می کند. سردر دانشگاه تهران ، پرواز به سوی آموزش : برخی بر این عقیده اند که طرح سردر دانشگاه، الهام گرفته از تصویر خیالی دو پرنده ای است که بال هایشان را برای اوج گرفتن و برخاستن از زمین، باز کرده اند. علم و دانش به دو بال تشبیه شده اند که ورود به دانشگاه با آن دو ممکن است و خروج از دانشگاه نیز با تقویت این بال ها موجب صعود افراد بر فراز اجتماع خود و پاسداری از آن می شود. عده ای دیگر آن را به عنوان کتابی که به صورت باز در مقابل دیدگان گذارده شده باشد می دانند که بیانگر ارزش مطالعه و تحقیق است. اما از تاریخچه و نحوه ساخت این سردر اطلاعات و اسناد کاملی به دست نیامده است. بر پایه آخرین صورت حساب و وضعیت شرکت آرمه هزینه اجرای طرح مبلغ 24هزار و 500تومان بوده است.
نشان رسمی دانشگاه تهران :
جدا از سر در دانشگاه تهران نشان رسمی این دانشگاهی نیز قدمتی طولانی دارد.نقشی که امروز به عنوان نشان رسمی دانشگاه تهران انتخاب شده، از نقوش تاریخی کشور است که سابقه ممتدی در آثار صنعتی داشته و مقام شامخی در فرهنگ ایران باستان حائز اهمیت بوده است. آرم یا نشان دانشگاه تهران که توسط دکتر محسن مقدم، استاد فقید دانشکده هنرهای زیبا طراحی شده است، برداشت وتقلیدی است از نقشی که به صورت گچ بری شده در محوطه های دوران ساسانی، نقش برجسته ها و نقوش مهرهای این دوره دیده شده است و دراین مورد بویژه تقلیدی است از پلاک گچ بری شده مکشوفه از شهر ساسانی تیسفون. باید عناصر تشکیل دهنده آرم را به صورت جز جز و دلیل این انتخاب را تفسیر کرد:
آرم دانشگاه تهران تصویری است از دوبال، نوشته دانشگاه تهران و نیز دایره ای به دور این دو. دو بال :
دو بال" در آرم دانشگاه تهران، نشانی که به سادگی و در اولین نگاه به چشم می خورد برای هر آن کس که حتی پیشینه و فلسفه این انتخاب را نمی داند یادآور اوج گرفتن و حرکت رو به سمت بالا است.دانشگاه را تنها مظهری برای صرف آموختن نمی داند بلکه بستری برای پرورش و رشد آدمی است او را به تعالی می رساند. دوبال در گذر تاریخ: این تصویر صورت "داغ " در بین طوایف مسکون درایران مورد استفاده بوده است و کلا این به عنوان نشان مالکیت بود بر هر چیزی که صاحب آن بودند.در دوران ساسانی این نشان ها در نقش برجسته ها، سکه ها و ظروف نقره به عنوان نشان های خانوادگی به کار رفته اندطرح دانشگاه تهران از نقش گچ بری شده مکشوفه از تیسفون گرفته شده است که نمونه منشاء آن در کاخ ساسانی مشکوفه از دامغان در دست است. هم در این مورد و هم در موارد مشابه آن در مهرهای ساسانی، نشان ها عموماً در میان دو بال تزئینی ( که می تواند بال عقاب باشد ) قرار داده شده اند که کاربرد آن را در دیگر نقوش این دوره و شکل تاج های ساسانی به ویژه در اواخر این دوره شاهد هستیم. در شاهنامه فردوسی نیز این گونه تاج ها با عنوان تاج های "دوپر" یاد شده است. کلمه دانشگاه و تهران و فنت آن :
در مورد پلاک به دست آمده از تیسفون، نقش میان بال ها از ترکیب حروف خط این دوره (پهلوی ساسانی) ساخته شده است و عده ای سعی در خواندن و توجیه این نشان ها کرده اند. در مورد تیسفون نقش مورد بحث به صورت « افزوت » (امرود) به معنای فراوانی و افزونی و نیز به صورت «ایلان» (ایران) نیز به صورت «او» برای کلمه اورمزد به معنای اهورا مزدا و یا صرفاً اسم هرمزه و هرمز خوانده شده است. استفاده دو کلمه دانشگاه تهران به شیوه نشان های دوران ساسانی (که از ترکیب حروف تشکیل می شود) در میان بال های تزئینی بر این پایه بوده است. حاشیه آرم :
دانشگاه تهران در میان این دوبال در حاشیه ی دایره ای محسور است; حاشیه تزئینی که از دوایر ریز تشکیل شده ناست و در دوران هخامنشی به عنوان یک عامل تزئینی مخصوصا در سکه ها به کار می رفته و در دوران ساسانی نیز در سکه ها، مهرها و گچ بری مورد استفاده داشته است.
موضوع مطلب : جمعه 90 بهمن 28 :: 7:45 صبح :: نویسنده : سارا صدر
در میان موسسات و سازمان های وابسته به آموزش عالی کشور دانشگاه تهران از هر حیث و از هر نظر از جایگاهی رفیع بهره مند است . در واقع اگر متغیرهایی چون سابقه و قدمت ، تدریس استادان بنام و بلند مرتبه ، تحصیل دانشجویان ممتاز، کثرت دانشجویان ، استادان و کارکنان ، ارزش مدارک تحصیلی در کشور و خارج از آن ، پیوند و تعامل با دستگاه های اجرایی و موسسات و شرکت های صنعتی ، اداری ، اجرایی و...، داشتن کتابخانه ها و آزمایشگاه ها غنی و مجهز، تعدد رشته ها و دانشکده ها و موسسات پیوسته و وابسته ، واقع شدن در پایتخت و در مرکز شهر و... را از معیارهای تعیین اعتبار و اهمیت یک دانشگاه برشماریم ، بی گمان دانشگاه تهران را باید معتبرترین و مهم ترین دانشگاه کشور دانست . بی جهت نیست که از این دانشگاه با تعبیر ((دانشگاه مادر)) و((نماد آموزش عالی )) یاد شده است .
اندیشه ایجاد مرکزی برای آموزش عالی در ایران و به تعبیر دیگر دانشگاه ، نخستین بار با تاسیس دارالفنون در 1230 ه.ش . به همت میرزا تقی خان امیرکبیر عملی گردید. دارالفنون گرچه توسعه نیافت اما تجربه مغتنمی پیش روی کسانی که در آرزوی آشنایی ایرانیان با دانش های جدید و پیشرفت های اروپائیان در صنعت ، اقتصاد، سیاست و... بوده اند، قرار داد. با عطف به این تجربه در 1307 ه.ش پروفسور دکتر محمود حسابی پیشنهاد راه اندازی مرکزی جامع همه یا اغلب دانش ها را با وزیر وقت فرهنگ ، دکتر علی اصغر حکمت ، در میان نهاد. در بهمن ماه سال 1312 شمسی، جلسه هیات دولت وقت تشکیل و در آن در موضوع آبادی تهران و زیبایی و شکوه ابینه، عمارات و کاخهای زیبای آن سخن به میان آمد. مرحوم فروغی که در آن روز ریاست وزراء را برعهد داشت از یک سو و دیگر وزیران از سوی دیگر زبان به تحسین و تمجید شهر گشودند و برخی از آنان برای جلب رضایت شاه در این مقال، عنان از کف بدادند، اما در این میان مرحوم علی اصغر حکمت کفیل وزارت معارف بی آنکه پیشرفتهای پایتخت را نادیده انگارد با لحنی محتاطانه چنین گفت:«البته که در آبادی و عظمت پایتخت شکی نیست » ولی تنها نقص آشکار آن اینست که «انیورسته»ندارد و حیف است که در این شهر نوین از این حیث از دیگر بلاد بزرگ عالم، واپس ماند». این سخنان ارزشمند تاثیر خود را بر جای نهاد و بی درنگ مقبول همگان افتاد از این رو آنان با تخصیص بودجه اولیه ای به میزان 250000 تومان به وزارت معارف اجازه دادند تا زمین مناسبی برای تاسیس دانشگاه بیابد و ساختمان آن را در اسرع وقت پدید آورد.
علی اصغر حکمت بی درنگ دست به کار شد و جستجو برای مکان یابی مناسب دانشگاه را با کمک و مشاوره آندره گدار، معمار چیره دست فرانسوی که در آن روزگار به عنوان مهندس در خدمت وزارت معارف بود آغاز کرد. آنان پس از جستجوی بسیار در میان ابنیه، باغها و زمینهای فراوان آن روز اطراف تهران باغ جلالیه را برای احداث دانشگاه برگزیدن. در همین حال بر خلاف امروز که یافتن زمین مناسب در شهر تهران برای ایجاد دانشگاهی عظیم تقریباً ناممکن است، در آن روزها زمینهای فراوانی وجود داشت که صاحبان آنها نه تنها در فروش آنها امساکی نداشتند بلکه برای واگذار به چنین مؤسساتی که مسلماً سود کلانی هم بدنبال داشت، سر و دست می شکستند.
از همین رو بود که گروهی از مالکین اراضی بهجت آباد با سوء استفاده هایی نظر وزیر مالیه وقت را جلب کرده بودند که زمینهای آنها را برای تاسیس دانشگاه خریداری نماید. در حالیکه به نظر موسیو گدار عرصه آن زمینها تنگ و موقعیت آنها سیل گیر بود و برای تاسیس دانشگاه به هیچ روی مناسب نبود. با این همه مرحوم داور رجحان در جلسه هیات دولت به سختی برخرید اراضی بهجت آباد پای فشرد و نظر بیشتر اعضاء را جلب کرده و سرانجام دولتیان، بهجت آباد را برگزیدند.
در همین حال که علی اصغر حکمت دلشکسته و ناامید ناظر ماجرا بود، رضا شاه وارد شد و پس از اطلاع از موضوع با قلدری خاص خود اوضاع را برهم زد و گفت:« باغ جلالیه را برگزینید. بهجت آباد ابداً شایسته نیست عرصه آن کم و اراضی آن سیل گیر است. دولتیان در برابر این سخنان قاطع، زبان در کام کشیدند و احدی دم برنیاورد. باغ جلالیه در شمال تهران آنروز ما بین قریه امیرآباد و خندق شمالی تهران قرار داشت. این باغ زیبا که پوشیده از درختان کهنسال مثمر و غیرمثمر بود، در حدود 1300.ق در واپسین سالهای حکومت ناصرالدین شاه قاجار به فرمان شاهزاده ای به نام جلال الدوله بنا یافته و در آن روز در مالکیت تاجری ترک به نام حاج رحیم آقای اتحادیه تبریزی بود. به هر حال باغ جلالیه از قرار متری 5 ریال و جمعاً به مبلغ 100000 توامان از این تاجر خریداری شد و موسیو گدار به سرعت مامور تعیین حدود، نرده گذاری، طراحی و اجرای عملیات ساختمانی در آن شد.
در همین حال پانزدهم بهمن ماه 1313. ش لوح یادبود تاسیس دانشگاه با حضور مقامات دولتی در محلی که اکنون پلکان جنوبی دانشکده پزشکی است در دل خاک به امانت گذاشته شد.
طراحی پردیس دانشگاه را نیز همان معمار فرانسوی بر عهده گرفت. وی نخست طرح خیابانهای اطراف و داخل دانشگاه را ارائه کرد و پس از تایید در پانزدهم بهمن 1313، عملیات اجرایی با کاشت نهال های درختان سایه گستر و با شکوه چنار در کنار خیابان ها آغاز شد. اکنون آن نهال های نحیف عمری به درازای دانشگاه یافته و آنان نیز 70 ساله شده اند.
موضوع مطلب : جمعه 90 بهمن 28 :: 7:43 صبح :: نویسنده : سارا صدر
موضوع مطلب : جمعه 90 بهمن 28 :: 7:37 صبح :: نویسنده : سارا صدر
تاریخ دانشکده فنی، از دارالفنون آغاز می شود. مدرسه دارالفنون در روز یکشنبه ششم دیماه 123، یعنی 13 روز پس از کشته شدن امیرکبیر رسماً گشایش یافت و متاسفانه بنیانگذار کاردان آن،که نقش اساسی در بنای این مدرسه و استخدام اساتید خارجی را داشت، نتوانست در افتتاح آن شرکت داشته باشد. با قتل امیر کبیر، برنامه ها و طرحهای توسعه های که در اندیشه وی بود، عملاٌ عقیم ماند و بیکفایتی و بی تدبیری شاه قاجار در عزل امیرکبیر و سپس صدور فرمان قتل او، در عمل فرصتهای بسیاری را در مسیر توسعه، از ایران سلب کرد.
پس از تاسیس دانشگاه تهران در سال1313، دانشکده فنی به عنوان یکی از دانشکدههای ششگانه دانشگاه، تاسیس شد و از مهرماه همان سال فعالیت خود را آغاز نمود. به علت عدم وجود محل خاصی برای استقرار دانشکده فنی، طبقه دوممدرسه دارالفنون، به عنوان دانشکده فنی مورد استفاده قرار گرفت. در همین سال (1313)، از بین 100 نفر از فارغ التحصیلان دبیرستان ها، 40 نفر دانشجو در رشته های مهندسی راه و ساختمان، مکانیک، برق و معدن از طریق کنکور پذیرفته شده و تحصیل خود را آغاز نمودند.  دانشکده فنی دانشگاه تهران با نزدیک به هفتاد سال قدمت ، مهد مهندسی کشور و مادر دانشگاه های صنعتی ایران به شمار می آید . پس از تاسیس دانشگاه تهران در سال 1313 ، دانشکده فنی به عنوان یکی از شش دانشکده اولیه دانشگاه ، با همت و تلاش پروفسور حسابی تاسیس شدو از مهرماه همان سال ، 40 دانشجو در رشته های مهندسی راه و ساختمان ، مکانیک ، برق و معدن از طریق کنکور پذیرفته شدند . فعالیت این دانشکده از مهرماه 1320 در محلفعلی ( پردیس مرکزی دانشگاه ) واقع در غرب محوطه اصلی آغاز شد و هم اکنون با 7 گروه و دو بخش آموزشی فعالیت می کند .
موضوع مطلب : جمعه 90 بهمن 28 :: 7:30 صبح :: نویسنده : سارا صدر
 بی شک ارزش بین المللی دانشگاه تهران، شهرت جهانی سردر اصلی آن را نیز به ارمغان آورده است. این بنای تاریخی، علاوه بر این که در سطح ملی سمبل تمام نمای علم، دانش، معرفت و نماد زندگی شیرین دانشجویی در زیر سقف مرکز نمادین علمی کشور (دانشگاه تهران) است، در خارج از ایران نیز معرف یک دانشگاه نامدار در سطح خاورمیانه است.
این سر در برای بسیاری از گردشگران تداعی کننده تهران و حتی ایران است.
با یک بررسی گذرا می توان ادعا کرد که از میان معروف ترین و معتبرترین دانشگاه های دنیا، دانشگاه تهران تنها دانشگاهی است که از طریق یک بنای فرهنگی سمبلیک با مهندسی پیچیده، پیام های ویژه معنوی، علمی و فرهنگی را به مخاطبان خود القا می کند.
سردر دانشگاه تهران ، پرواز به سوی آموزش :
برخی بر این عقیده اند که طرح سردر دانشگاه، الهام گرفته از تصویر خیالی دو پرنده ای است که بال هایشان را برای اوج گرفتن و برخاستن از زمین، باز کرده اند. علم و دانش به دو بال تشبیه شده اند که ورود به دانشگاه با آن دو ممکن است و خروج از دانشگاه نیز با تقویت این بال ها موجب صعود افراد بر فراز اجتماع خود و پاسداری از آن می شود.
عده ای دیگر آن را به عنوان کتابی که به صورت باز در مقابل دیدگان گذارده شده باشد می دانند که بیانگر ارزش مطالعه و تحقیق است. اما از تاریخچه و نحوه ساخت این سردر اطلاعات و اسناد کاملی به دست نیامده است.
ببر پایه آخرین صورت حساب و وضعیت شرکت آرمه هزینه اجرای طرح مبلغ 24هزار و 500تومان بوده است.
نشان رسمی دانشگاه تهران :
 جدا از سر در دانشگاه تهران نشان رسمی این دانشگاهی نیز قدمتی طولانی دارد.نقشی که امروز به عنوان نشان رسمی دانشگاه تهران انتخاب شده، از نقوش تاریخی کشور است که سابقه ممتدی در آثار صنعتی داشته و مقام شامخی در فرهنگ ایران باستان حائز اهمیت بوده است. آرم یا نشان دانشگاه تهران که توسط دکتر محسن مقدم، استاد فقید دانشکده هنرهای زیبا طراحی شده است، برداشت وتقلیدی است از نقشی که به صورت گچ بری شده در محوطه های دوران ساسانی، نقش برجسته ها و نقوش مهرهای این دوره دیده شده است و دراین مورد بویژه تقلیدی است از پلاک گچ بری شده مکشوفه از شهر ساسانی تیسفون. باید عناصر تشکیل دهنده آرم را به صورت جز جز و دلیل این انتخاب را تفسیر کرد:
آرم دانشگاه تهران تصویری است از دوبال، نوشته دانشگاه تهران و نیز دایره ای به دور این دو.  دو بال :
دو بال" در آرم دانشگاه تهران، نشانی که به سادگی و در اولین نگاه به چشم می خورد برای هر آن کس که حتی پیشینه و فلسفه این انتخاب را نمی داند یادآور اوج گرفتن و حرکت رو به سمت بالا است.دانشگاه را تنها مظهری برای صرف آموختن نمی داند بلکه بستری برای پرورش و رشد آدمی است او را به تعالی می رساند. دوبال در گذر تاریخ: این تصویر صورت "داغ " در بین طوایف مسکون درایران مورد استفاده بوده است و کلا این به عنوان نشان مالکیت بود بر هر چیزی که صاحب آن بودند.در دوران ساسانی این نشان ها در نقش برجسته ها، سکه ها و ظروف نقره به عنوان نشان های خانوادگی به کار رفته اندطرح دانشگاه تهران از نقش گچ بری شده مکشوفه از تیسفون گرفته شده است که نمونه منشاء آن در کاخ ساسانی مشکوفه از دامغان در دست است. هم در این مورد و هم در موارد مشابه آن در مهرهای ساسانی، نشان ها عموماً در میان دو بال تزئینی ( که می تواند بال عقاب باشد ) قرار داده شده اند که کاربرد آن را در دیگر نقوش این دوره و شکل تاج های ساسانی به ویژه در اواخر این دوره شاهد هستیم. در شاهنامه فردوسی نیز این گونه تاج ها با عنوان تاج های "دوپر" یاد شده است. کلمه دانشگاه و تهران و فنت آن :
در مورد پلاک به دست آمده از تیسفون، نقش میان بال ها از ترکیب حروف خط این دوره (پهلوی ساسانی) ساخته شده است و عده ای سعی در خواندن و توجیه این نشان ها کرده اند. در مورد تیسفون نقش مورد بحث به صورت « افزوت » (امرود) به معنای فراوانی و افزونی و نیز به صورت «ایلان» (ایران) نیز به صورت «او» برای کلمه اورمزد به معنای اهورا مزدا و یا صرفاً اسم هرمزه و هرمز خوانده شده است. استفاده دو کلمه دانشگاه تهران به شیوه نشان های دوران ساسانی (که از ترکیب حروف تشکیل می شود) در میان بال های تزئینی بر این پایه بوده است. حاشیه آرم :
دانشگاه تهران در میان این دوبال در حاشیه ی دایره ای محسور است; حاشیه تزئینی که از دوایر ریز تشکیل شده ناست و در دوران هخامنشی به عنوان یک عامل تزئینی مخصوصا در سکه ها به کار می رفته و در دوران ساسانی نیز در سکه ها، مهرها و گچ بری مورد استفاده داشته است.
موضوع مطلب : باران که می‌بارد ، میل در آغوش کشیدنت و بوسیدنت افزون می‌شود و شعله‌های سرکش این میل جانم را می‌سوزاند. زیر باران می‌روم و خیره به آسمان آرزو می‌کنم: ای کاش کنارم بودی دلارام من، زیر این باران دوشادوش هم و دست در دست هم... عاشقتر از همیشه، شیداتر و دیوانه‌تر... فارغ از همه بایدها و نبایدهای عالم، فارغ از حس پشیمانی و پریشانی... شاید مست مست، شاید مدهوش و مخمور، شاید... آری رها... رها از همه بندهای این جسم و این عالم، رها از همه خط قرمزها و تابلوهای ممنوع... رها از هر چه قانون و قاعده و محدوده... تو نیز عاشقتر و شیداتر... تو نیز مخمور و مست... اندکی عاشقانه‌تر زیر این باران بمان ابر را بوسیده‌ام تا بوسه بارانت کند...
موضوع مطلب :
لنگه های چوبی درب حیاطمان گرچه کهنه اند و جیرجیر می کنند محکمند... خوشا به حالشان که لنگه ی همند ( حسین پناهی )
موضوع مطلب : |
||
 |
